Adaptacja

Pierwszym dniom w żłobku często towarzyszy lęk i niepewność zarówno ze strony dzieci jak i rodziców. Jest to zupełnie naturalne. Adaptacja jest procesem, który przebiega indywidualnie i w zależności od dziecka trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. Część sukcesu udanej adaptacji dziecka zależy od przekonania rodzica, że żłobek to właściwe miejsce dla mojego dziecka. Ponieważ dzieci czują nastawienie rodziców, ich lęki mogą dodatkowo utrudnić dziecku rozstanie i adaptację.

Kilka wskazówek na co zwrócić uwagę i jak wspierać dziecko w przystosowaniu się do nowych warunków:

• Należy pamiętać o pozytywnym nastawieniu i dobrym humorze, staramy się nie okazywać dziecku naszego zdenerwowania i nie płakać w obecności dziecka.
• Jeśli dziecko bardzo przeżywa rozstania warto wzbogacić środowisko społeczne dziecka (wprowadzić więcej osób do kontaktu z dzieckiem).
• Jeśli tata jest bardziej stanowczy niż mama i mniej przeżywa sytuację rozstania niż mama, może to on na początku powinien odprowadzać dziecko do żłobka.
• Nie przeciągać rozstania. Warto wprowadzić pewien „rytuał pożegnania” np. przytulenie i pomachanie. Rodzic powinien być konsekwentny i nie ulegać dziecku, kiedy zaczyna płakać i nie chce zostać w żłobku. Bardzo prosimy aby nie obserwować dzieci przez okno lub zza ogrodzenia.
• Na początku jeśli jest to możliwe odbierać dziecko wcześniej.
• Informować dziecko, że zostanie odebrane odnosząc się do konkretnych sytuacji np. po obiedzie. Należy bezwzględnie przestrzegać obiecanego dziecku czasu odebrania ze żłobka.
• Dobrym pomysłem jest zarezerwowanie czasu, po powrocie dziecka do domu, tylko dla niego.

Nie przydeptuj moich skrzydeł – apel Twojego dziecka

Jeśli mówisz mi, Twojemu dziecku: „wiem, że potrafisz!” , nie odpowiadaj równocześnie, jak bardzo się o mnie boisz.

Gdy zapewniasz – „zrobisz to dobrze”, nie płacz stojąc za drzwiami. Jeżeli twierdzisz: „dasz sobie radę!”, nie przypominaj mi sto razy, bym uważał i był ostrożny… To, co robisz jest dla mnie ważniejsze. To, co robisz jest dla mnie o wiele prawdziwsze od tego, co słyszę.

Może nadchodzi dzień dużej zmiany w moim życiu – może pójdę do żłobka, do przedszkola, do szkoły. Jeśli zapewniasz mnie: „poradzisz sobie” – tak właśnie będzie, że sobie poradzę. Nie opowiadaj mi rano o swojej wierze we mnie, pozwalając, bym wieczorem niechcący usłyszał, jak bardzo się o mnie martwisz… Nie mów, że dam radę, jeśli właśnie po Twojej twarzy płyną łzy niepewności. Nie zostawiaj mnie na progu szkoły w przekonaniu, że potrafię, gdy po południu opisujesz babci przez telefon, ile nocy już nie śpisz, jak jesteś zmartwiona i jak się o mnie boisz…

Jeżeli twierdzisz, że mi ufasz – ufaj mi całym  sobą. Ufaj mi naprawdę.

Potrzebuję Twojej wiary we mnie. Ona unosi moje skrzydła. Ty, moja mądra, dorosła Mamo we mnie wierzysz; Ty, dorosły, potężny Tato – ufasz, że dam radę, więc ja – Wasz malutki syn, Wasza mała córeczka PORADZĘ SOBIE.

Otoczony Twoimi ciepłymi zapewnieniami odnajdę w sobie siłę do tego, by sobie poradzić. Otulony Twoim wsparciem, Twoją pewnością i wiarą we mnie, będę latał…

Tekst pochodzi z książki Katarzyny Wnęk-Joniec, pt. „Nie przydeptuj małych skrzydeł” (2007), Wydawnictwo Akademickie „ŻAK”, Warszawa