Zasady wychowania

Działalność wychowawcza Zgromadzenia ma swoje odbicie we „własnym” systemie wychowawczym. Pedagogika Sióstr Benedyktynek Misjonarek opiera się na najnowszych zdobyczach pedagogicznych, psychologicznych, na wartościach chrześcijańskich płynących z Ewangelii oraz na specyficznym rysie związanym z duchowością benedyktyńską. Z tego źródła wypływają zasady wychowania stosowane w placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Zgromadzenie.

  1. Zasada podmiotowości

Wywodzi się z personalizmu chrześcijańskiego, który ma swoje źródło w Ewangelii i Regule św. Benedykta. Chrystus jest przykładem właściwego stosunku do każdego człowieka. Zasada ta wskazuje na wielką godność i wartość każdej osoby ludzkiej. Szanując osobową godność dziecka uznajemy tym samym jego podmiotowość czyli prawo do wolności i nieskrępowanego rozwoju nie narzucając własnych upodobań i pragnień, lecz przyjmując i akceptując w pokornej miłości. Kontakt z dzieckiem oparty jest na pełnej osobowej relacji, nie jest bowiem procesem jednostronnym wpływania przez wychowawcę na dziecko, lecz obu stronom ma dostarczyć okazji do rozwoju twórczych sił swego ducha.

  1. Zasada indywidualizmu

Jest to zwrócenie uwagi na rozwój poszczególnych osób i konkretnego człowieka z jego indywidualnymi potrzebami i w określonym momencie jego życia. Zakłada to potrzebę poznania dziecka, historii jego życia, jego psychiki, zainteresowań i potencjalnych możliwości. Dla wychowawców wzorem jest Chrystus, który znając wszystkich do głębi, posługiwał się różnymi środkami wychowawczymi – w zależności od potrzeb, bagażu doświadczeń i postawy konkretnego człowieka. Wychowanie jako proces twórczy, nie może się ułożyć w raz na zawsze ustaloną rutynę, przeciwnie, wymaga ciągłej wrażliwości i nieustannego wczuwania się w potrzeby budzącego się i zmiennego młodego ducha.

  1. Zasada realizmu wychowawczego

Zasada realizmu wychowawczego wywodzi się z chrześcijańskiej prawdy o wielkości i małości człowieka ze świadomością dobra i zła, które w nim współistnieją. Człowiek potrzebuje pomocy Boga i ludzi, którzy towarzyszyliby mu przygotowując go do wolnych decyzji po stronie dobra. Wychowawcy pragną cierpliwie i wytrwale szukać obrazu Bożego w duszy dziecięcej, pomimo wrodzonych dziecku czy nabytych pod wpływem otoczenia wad lub dokuczliwych skłonności. Dziecko ma być kochane takie, jakie jest.

  1. Zasada integralności i zasada uniwersalizmu

Proces wychowania musi obejmować całego człowieka, jego życie fizyczne, aktywność intelektualną, życie uczuciowo-emocjonalne, zdolność wyboru dobra i realizacji zamierzonych celów. Zasada uniwersalizmu wywodzi się z tradycji benedyktyńskiej, łączy pracę z modlitwą, gdzie ewangelizacja znaczyła także rozwój kultury, ekonomii i życia społecznego.

  1. Zasada uczestnictwa

Podkreśla, że wychowanie powinno mieć na celu przede wszystkim indywidualne dobro osoby, ale także dobro wspólne. Święty Benedykt mówi o wspólnocie jako rodzinie, gdzie każdy ma swoje prawa i obowiązki. Ważne jest dobro każdej osoby, dziecka, ale trzeba też wychowywać do odpowiedzialności i aktywnego uczestnictwa w tworzeniu dobra wspólnego.

  1. Zasada samodoskonalenia wychowawców

Zasada samodoskonalenia wychowawców domaga się więc od wychowawcy nieustannego rozwoju poznawczego, emocjonalnego i duchowego. Nauczyciel powinien wciąż uczyć się formować, dążyć do swojego wszechstronnego rozwoju, by z jak najlepszym pożytkiem dla dzieci wypełniać swoje zadania.

Nasza Patronka

Matka Jadwiga Józefa Kulesza, Założycielka Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Misjonarek

    Pin It on Pinterest

    Zasady wychowania