Działalność wychowawcza Zgromadzenia ma swoje odbicie we „własnym” systemie wychowawczym. Pedagogika Sióstr Benedyktynek Misjonarek opiera się na najnowszych zdobyczach pedagogicznych, psychologicznych, na wartościach chrześcijańskich płynących z Ewangelii oraz na specyficznym rysie związanym z duchowością benedyktyńską. Z tego źródła wypływają zasady wychowania stosowane w placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Zgromadzenie.
- Zasada podmiotowości
Wywodzi się z personalizmu chrześcijańskiego, który ma swoje źródło w Ewangelii i Regule św. Benedykta. Chrystus jest przykładem właściwego stosunku do każdego człowieka. Zasada ta wskazuje na wielką godność i wartość każdej osoby ludzkiej. Szanując osobową godność dziecka uznajemy tym samym jego podmiotowość czyli prawo do wolności i nieskrępowanego rozwoju nie narzucając własnych upodobań i pragnień, lecz przyjmując i akceptując w pokornej miłości. Kontakt z dzieckiem oparty jest na pełnej osobowej relacji, nie jest bowiem procesem jednostronnym wpływania przez wychowawcę na dziecko, lecz obu stronom ma dostarczyć okazji do rozwoju twórczych sił swego ducha.
- Zasada indywidualizmu
Jest to zwrócenie uwagi na rozwój poszczególnych osób i konkretnego człowieka z jego indywidualnymi potrzebami i w określonym momencie jego życia. Zakłada to potrzebę poznania dziecka, historii jego życia, jego psychiki, zainteresowań i potencjalnych możliwości. Dla wychowawców wzorem jest Chrystus, który znając wszystkich do głębi, posługiwał się różnymi środkami wychowawczymi – w zależności od potrzeb, bagażu doświadczeń i postawy konkretnego człowieka. Wychowanie jako proces twórczy, nie może się ułożyć w raz na zawsze ustaloną rutynę, przeciwnie, wymaga ciągłej wrażliwości i nieustannego wczuwania się w potrzeby budzącego się i zmiennego młodego ducha.
- Zasada realizmu wychowawczego
Zasada realizmu wychowawczego wywodzi się z chrześcijańskiej prawdy o wielkości i małości człowieka ze świadomością dobra i zła, które w nim współistnieją. Człowiek potrzebuje pomocy Boga i ludzi, którzy towarzyszyliby mu przygotowując go do wolnych decyzji po stronie dobra. Wychowawcy pragną cierpliwie i wytrwale szukać obrazu Bożego w duszy dziecięcej, pomimo wrodzonych dziecku czy nabytych pod wpływem otoczenia wad lub dokuczliwych skłonności. Dziecko ma być kochane takie, jakie jest.
- Zasada integralności i zasada uniwersalizmu
Proces wychowania musi obejmować całego człowieka, jego życie fizyczne, aktywność intelektualną, życie uczuciowo-emocjonalne, zdolność wyboru dobra i realizacji zamierzonych celów. Zasada uniwersalizmu wywodzi się z tradycji benedyktyńskiej, łączy pracę z modlitwą, gdzie ewangelizacja znaczyła także rozwój kultury, ekonomii i życia społecznego.
- Zasada uczestnictwa
Podkreśla, że wychowanie powinno mieć na celu przede wszystkim indywidualne dobro osoby, ale także dobro wspólne. Święty Benedykt mówi o wspólnocie jako rodzinie, gdzie każdy ma swoje prawa i obowiązki. Ważne jest dobro każdej osoby, dziecka, ale trzeba też wychowywać do odpowiedzialności i aktywnego uczestnictwa w tworzeniu dobra wspólnego.
- Zasada samodoskonalenia wychowawców
Zasada samodoskonalenia wychowawców domaga się więc od wychowawcy nieustannego rozwoju poznawczego, emocjonalnego i duchowego. Nauczyciel powinien wciąż uczyć się formować, dążyć do swojego wszechstronnego rozwoju, by z jak najlepszym pożytkiem dla dzieci wypełniać swoje zadania.
Nasza Patronka
Matka Jadwiga Józefa Kulesza, Założycielka Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Misjonarek