12 marca 2023 r.

I  Lectio: 
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej». Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię , i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?» W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu». Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. Widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga». Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie». Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko». Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię». Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety. Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».(J 4,5-15.19b-26.39a.40-42) 

II  Meditatio: 
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Wśród wielu wątków niedzielnej perykopy ewangelicznej, pragniemy zwrócić uwagę na jej końcowy fragment. On przypomina nam, że w drodze wiary potrzebni i bardzo cenni są ci, którzy swoim autentycznym, przekonywującym świadectwem życia prowadzą innych do Boga. Dla mieszkańców miasteczka Sychar taką rolę odegrała ich rodaczka. Jej świadectwo na tyle było przekonujące, że nawet jej nie najlepsza reputacja jaką miała wśród nich, nie przeszkodziła im uwierzyć i pozwolić pójść do Jezusa, otworzyć przed Nim bramy miasta i swoich serc. Ale decydujące dla ich wiary było osobiste spotkanie z Jezusem, to co usłyszeli na własne uszy od samego Jezusa. To pozwoliło im w Nim rozpoznać i uznać Zbawiciela świata.

Czy dziękuję Panu Bogu za tych, którzy towarzyszyli mi i towarzyszą aktualnie na drogach mojej wiary? Czy dziękuję za ich świadectwo wiary, za doprowadzenie mnie do Jezusa, wskazanie Jezusa, zafascynowanie Jezusem? Czy sam dla innych jestem takim świadkiem wiary? Czy pomoc innych w przeżywaniu mojej wiary nie zwalnia mnie z osobistego wysiłku w budowaniu wiary, budowaniu osobistej, mocnej więzi z Jezusem, Zbawicielem świata? Co czynię, aby Jezus pozostał na stałe w moim życiu i sercu, na każdy dzień a nie tylko na kilka dni czy może godzin?

Podziękuję i pomodlę się za tych, którzy wspierają mnie w przeżywaniu mojej wiary, modlitwą i świadectwem swego życia. Dalej będę prosił o dar pokoju na świecie i Ukrainie, o obfite owoce wielkopostnego dzieła podejmowanego przez Kościół, szczególnie polecę spowiedników i rekolekcjonistów tego czasu.

III  Oratio: 
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,
wznośmy okrzyki ku chwale Opoki naszego zbawienia.
Stańmy przed obliczem Jego z uwielbieniem,
radośnie śpiewajmy Mu pieśni…
(Ps 95,1-2)

 

IV  Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

 

Kiedy Bóg mówi, nie gardź Jego słowem

*********
Bezpłatny cotygodniowy tekst medytacji – zapraszamy na:  www.medytacja.pl  
*********

	opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS duszpasterz Centrum Formacji Duchowej, autor książek: