I  Lectio: 
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

Bracia: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: „Panem jest Jezus”.(…) Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Podobnie jak jedno ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy zostali napojeni jednym Duchem.

(1 Kor 12, 3b.5-13 )

II  Meditatio: 
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Tylko zakorzenienie w Duchu Świętym pozwala powiedzieć o Jezusie, że jest Panem, Panem mojego życia, moim Panem i Zbawicielem. Duch Święty pomaga chrześcijaninowi, nie tylko wyznać, że Jezus jest jego Panem i Zbawicielem, ale także czynami potwierdzić to wyznanie, potwierdzić w codziennym życiu. Pomóc innym w Jezusie odnaleźć i uznać Pana i Zbawiciela.

Czy zdaję sobie z tego sprawę? Jakie jest moje zakorzenienie w Duchu Świętym? Czy czasami usiłuję bez pomocy Ducha Świętego powiedzieć i pokazać, że Panem jest Jezus? Co mówię o Jezusie moimi słowami i czynami? Czy czasami w ogóle bez pomocy Ducha Świętego próbuję być dobrym chrześcijaninem, uczniem Jezusa, dzieckiem Bożym? Święty Paweł pisze, że nikt nie może, a ja ciągle usiłuję udowodnić, że mogę, że potrafię, że umiem? Taka moja duchowa zarozumiałość. Czy pomagam innym budować z Jezusem zażyłą wieź?

Duch Święty to Główna zasada jedności Kościoła, każdej wspólnoty. On objawia się, umacnia, udziela charyzmatów poszczególnym członkom wspólnoty dla wspólnego dobra, dla dobra całości. On rozdzielając charyzmaty, dary dla poszczególnych osób, jednocześnie jednoczy, scala, integruje. Można by powiedzieć, że jednym z podstawowych charyzmatów, którymi Duch Święty obdarowuje uczniów Pana, jest charyzmat budowania jedności.

Czy o tym pamiętam? Czy odczuwam w sobie obecność tego daru, tego charyzmatu, daru, charyzmatu budowania jedności wspólnoty Kościoła? Czy z niego korzystam? Korzystam dla wspólnego dobra, dla jedności, dla bycia razem z Jezusem i dla Jezusa? Czy staram się skutecznie zmagać w sobie z wszelkimi przejawami rozbijania, kłócenia, dzielenia braci i sióstr? Czy korzystając także z innych darów pamiętam o tym, aby budować jedność, aby scalać, integrować, jednoczyć? Czy zabiegam o tę jedność, scalenie w sobie?

Pomodlę się o dar jedności w Duchu Świętym dla całego Kościoła, dla mojej wspólnoty, w której działam, zakładu pracy, gdzie pracuję, szkoły, w której się uczę, rodziny, dla mojego serca, o dar pokoju dla świata i ludzkich serc.

III  Oratio: 
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

 

Gdy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je napełniając swym duchem
i odnawiasz oblicze ziemi… 

(Ps 104, 29-30)

IV  Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię

*********

Bezpłatny cotygodniowy tekst medytacji – zapraszamy na:  www.medytacja.pl  
*********

	opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS duszpasterz Centrum Formacji Duchowej, autor książek: