I  Lectio: 
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i jego uczniów.

(J 2, 1-2)

II  Meditatio: 
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Wesele, zaślubiny symbol radości, świętowania, także świętowania Boga z ludźmi, symbol godów wiecznych, Godów Baranka. 
Czy ja umiem świętować, weselić się całym sercem? Czy moja radość nie ogranicza się do krótkotrwałej wesołości, wesołkowatości, wybuchów śmiechu? Czy moja radość nie gaśnie wraz z końcem filmu komediowego, zakończeniem opowiadanego dowcipu, anegdoty. Czy moja radość, moje świętowanie, moje wesele nie zatrzymuje się na powierzchni, ale dociera do mojej głębi, porusza nie tylko moje usta ale  moje serce i duszę?

Być zaproszonym na wesele to wielki zaszczyt, to być uznanym za godnego dzielenia radości, którzy przeżywają państwo młodzi, to być świadkiem ich miłości, która czyni kolejny, śmiały krok na drodze życia. Państwo młodzi z Kany i ich rodzice zapewne zapraszając na wesele Jezusa nie przeczuwali, Kogo zapraszają, Kto będzie dzielił ich radość i ostatecznie pośpieszy im ze skuteczną pomocą?

Ja mam większą wiedzę od bohaterów z Kany Galilejskiej. Czy zapraszam Jezusa i Jego Matkę do mojej radości, do mojego świętowania? Czy dla Nich rezerwuję tylko smutne i trudne chwile mego życia? Czy bycie z Jezusem i Jego Matką np. na modlitwie, jest dla mnie radością, weselem, czy tylko trudem, obowiązkiem? Czy do dzielenia mojego wesela czy radości zapraszam też uczniów Jezusa czyli świętych, błogosławionych? Czy pamiętam, że nie wystarczy zaprosić Jezusa i Jego Matkę na samo wesele, a potem Ich wyprosić, o Nich zapomnieć? Trzeba, abym Ich zapraszał do siebie na każdy dzień? Czy tak czynię?

Pomodlę się za wszystkich przygotowujących do zawarcia sakramentu małżeństwa, za tych, którzy to już uczynili. Aby pamiętali, że na wspólną drogę zaprosili Jezusa i Jego Matkę. Za małżeństwa, które o tym zapomniały i teraz są w kryzysie, na krawędzi rozpadu, rozejścia się. Dalej będę prosił o dar pokoju dla świata i ludzkich serc.

III  Oratio: 
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie…

(Ps 96, 1-2)

IV  Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Bezpłatny cotygodniowy tekst medytacji – zapraszamy na:  www.medytacja.pl  
*********

	opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS duszpasterz Centrum Formacji Duchowej, autor książek: