XXVII Niedziela Zwykła, rok B

6 października 2024

I  Lectio: 
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus widząc to oburzył się i rzekł do nich: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże…I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

(Mk 10, 13–14.16)

II  Meditatio: 
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Zgodnie ze zwyczajem żydowskim rodzice, zwłaszcza w okolicy świąt, przynosili swe dzieci do rabinów, aby włożyli na nie swe ręce, ściskali je i błogosławili. Nie dziwi więc fakt, że w tłumie, który przybywał do Jezusa, pojawili się rodzice z małymi dziećmi. Nawet szorstkość, nieprzychylne nastawienie uczniów nie zamknęła im drogi do Serca Jezusa, nie zniechęciła ich.

Czy ja, jeżeli jestem rodzicem, czy też pracuję z dziećmi, dla dzieci, przynoszę je Jezusowi? Przynoszę je fizycznie, zabierając do kościoła na Mszę św., nabożeństwo? Czy przynoszę je w swoim sercu, duchowo? Czy są one, ich życie, treścią mojej modlitwy, także wówczas kiedy już dawno opuściły dom rodzinny, ukończyły szkołę? Czy patrząc na moje relacje do dzieci, z dziećmi, Jezus nie oburza się? Czy nie jestem przeszkodą na drodze dzieci do Jezusa? Czy utrudniając dzieciom dostęp do Jezusa, nie tłumaczę sobie, że one mają jeszcze czas, że Jezus zajmie się nimi jak dorosną? Czy pamiętam, że Jezus pozwala im, a nie zabrania, przychodzić do Siebie? A może to ja sam siebie rzadko „przynoszę” Jezusowi, a przecież jestem dzieckiem Bożym?

Dziecko symbol posłuszeństwa, dyspozycyjności, zależności od innych. Pan Jezus wskazuje na dziecko i przypomina, że tylko ci mają szansę być obywatelami Bożego królestwa, którzy przyjmą je jak dzieci, jak dar, jak cenny prezent od Pana Boga. Zdobywanie w nim miejsca, odwołując się do posiadanej władzy, pozycji społecznej, układów to daremny trud. Jezus przekazuje dzieciom znak królestwa, swe błogosławieństwo.

Czy jestem dyspozycyjny, posłuszny Jezusowi? Czy nie usiłuję zdobyć królestwa Bożego o własnych siłach, własnym sprytem, odwołując się do swoich znajomości, zajmowanego stanowiska, pozycji społecznej, dużych majętności? Czy potrafię przyjąć je jak dziecko, jako Boży dar, prezent? Czy przyjmuję z wdzięcznością każde błogosławieństwo jakiego udziela mi Pan, przez pośrednictwo Wspólnoty Kościoła? Czy ja sam, moje życie jest błogosławieństwem dla moich bliźnich?

Dalej będę modlił się o pokój, szczególnie na Bliskim Wschodzie. Pomodlę się za wszystkie dzieci i dorosłych, aby ułatwiali im a nie utrudniali drogę do Pana Jezusa.

III  Oratio: 
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Szczęśliwy człowiek, który boi się Pana
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich,
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie…

(Ps 128, 1-2)

IV  Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Błogosławiony człowiek, który się boi Pana

Bezpłatny cotygodniowy tekst medytacji – zapraszamy na:  www.medytacja.pl  
*********

	opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS duszpasterz Centrum Formacji Duchowej, autor książek: