I Lectio:
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, której jej towarzyszyły.
(Mk 16, 19-20)
II Meditatio:
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”
Jezus zasiadający po prawicy Ojca, to Jezus, który wypełnił swoją misję do końca. W Jezusie po prawicy zasiada nasza ludzka natura, wywyższona do chwały nieba. W domu Ojca trwa oczekiwanie na pojawienie się kolejnych synów i córek Adama i Ewy, którzy zajmą przygotowane przez Jezusa dla nich miejsce. Czekają tam także na mnie.
Czy pamiętam o tym, o moim podstawowym kierunku życia? Czy nastawiony jestem na niebo, w stronę nieba? Czy moich losów zbytnio nie umiejscawiam tu na ziemi. Czy nie jestem tak zajęty myśleniem o tym co ziemskie, że myślenie o niebie, o domu Ojca, zostawiam sobie na później, bo ja przecież ciągle mam czas, zdążę? Czy nie zapominam, że ziemia jest moją „tymczasową” ojczyzną? Myślę o niebie, nie zaniedbuję ziemi? Jak często w ciągu dnia rozmawiam z Panem? Jaka jest intensywność mojej modlitwy?
Nim uczniowie zasiedli obok Jezusa w niebie, trzeba im było dopełnić dzieła ewangelizacji tu na ziemi. Oni ruszyli w świat, aby głosić Dobrą Nowinę. Kiedy odeszli, ich miejsce zajęli następni ewangelizatorzy. Obecnie Jezus pragnie dotrzeć z Ewangelią wszędzie, aż po krańce świata, także z moją pomocą, zaangażowaniem w dzieło ewangelizacji.
Czy zasmuca, przejmuje mnie fakt, że nie wszyscy ludzie moich czasów znają Ewangelię, a więc i Jezusa? Czy martwię się tym, że wielu życie według Ewangelii porzuca? Czy jest to mi obojętne? Czy czuję się odpowiedzialny za dzieło ewangelizacji przynajmniej w moim środowisku? Czy dbam o nią wobec samego siebie? Czy podejmuję w tym względzie współdziałanie z Panem? Czy nie próbuję ewangelizować na własna rękę? Czy nie żądam najpierw znaków, nim sam się zaangażuję? Czy ja sam, moje życie jest czytelnym znakiem o Jezusie dla innych.
Pomodlę się o dar pokoju dla całego świata a szczególnie regionów dotkniętych wojną czy przemocą. Będę prosił o to, abym pamiętał, gdzie jest moja ostateczna ojczyzna a jednocześnie szanował tę ziemską.
III Oratio:
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy, straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią…
(Ps 47, 2-3)
IV Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie
*********
Bezpłatny cotygodniowy tekst medytacji – zapraszamy na: www.medytacja.pl
*********